Gent is bijna altijd goed. Arteveldestad, studentenstad. Helaas woon ik er (nog) niet, maar niemand weet wat er morgen gebeuren zal. Waarom Gent? Ikzelf ben afkomstig uit het marginaalste boerengat dat België (of moet ik nu al Vlaanderen zeggen?) ooit zal kennen. En als klein manneken kijk je uit naar de dag waarop je eindelijk de wereld alleen mag verkennen. Wat doe je dan? Je neemt de bus, nog zo'n marginaal iets tegenwoordig, en je gaat naar de dichtstbijzijnde 'grote' stad. In mijn geval Gent, aangezien Brugge mij er nogal oud en Chinees uitzag. En ook omdat ik te lui was om verder te gaan.
Wat de meeste doen als ze in Gent toekomen op een beginnend-puberende leeftijd: naar de cinema gaan met een al dan niet jongere deerne. Nu, sommigen doen dat niet. Sommigen hun interesses liggen op andere plaatsen dan de cinema. Maar eenmaal toegekomen in Gent, leidde mijn hoofd mij naar de lokale platenboer. De platenboer, mijn redder. Hij die ervoor zorgde dat ik probleemloos door mijn middelbare studies geraakte. Als ik daar wel ben uitgeraakt. Maar bon, platen. Vinyl en/of cd. Elk persoon kiest zijn favoriet van de twee. Bij mij werd dit vinyl. Niet echt iets voor iemand van die leeftijd, maar geef toe: vinyl is the future and the past.
Pixies. Ja, nog zoiets wat niet bij die leeftijd hoort. Althans moeder. Moeder heeft thuis de muziek nooit meegekregen. Op een paar schlagers en Eddy Wally's na. Moeder is opgegroeid in de tijd van Pixies, maar ze heeft ze nooit iets gevonden. De postbode zal zijn best gedaan hebben, zo'n 14 jaar en negen maanden eerder. Denk ik. Want vader was nu ook niet bepaald zo'n muziekverslaafde. Hij luistert graag naar Marco Borsato en Clouseau. Nu kan u zich de vraag stellen: hoe kom jij daar terecht? Een vraag waar ik nog steeds geen antwoord op gevonden heb, alhoewel ik enige geslachtsgemeenschap vermoed.
Pixies. Ja, opnieuw. Verdient het om herhaald te worden. Prachtgroep. Prachtplaat. 'Doolittle'. Dat was mijn allereerste plaat, en vandaag klinkt ze als muziek in de oren. Muziek dat je uit je lijden haalt, muziek dat je met je gedachten naar andere plaatsen haalt. Waar niemand anders is, enkel jij. Want, ieder nummer haalt die tijd terug. Een zorgeloze tijd. Nu zijn we enkele jaren later (wat dacht je? Dat dit een veertienjarige zou zijn?) en kijk ik toch terug met een positieve kijk op die voorbije jaren. Maar de toekomst zal even goed moeten zijn. En dat in Gent. Waarmee het begon, Gent. Het begin van alles, voor mij. Mijn toekomst ligt hier, en niet in London zoals Samuel Johnson ooit schreef. Om die naamgenoot te citeren en een klein beetje aan te passen: "Why, Sir, you find no man, at all intellectual, who is willing to leave Gent. No, Sir, when a man is tired of Gent, he is tired of life; for there is in Gent all that life can afford."
